“It’s what’s outside the frame, that’s scary”

Matthew Barney

 

Buiten de bestaande kaders treden. Kunnen en willen kijken.

Het is een thema dat mij persoonlijk bezig houdt en de kern vormt van dit werk.

 

Voor dit project vertrek ik vanuit eerder gerealiseerd fotowerk. Ik kies hierbij bewust voor eerste proefprints, mislukte prints, het materiaal dat doorgaans wordt weggegooid, het onvolmaakte.

Het werken met deze prints bleek bevrijdend. Het geeft me de ruimte om onbeperkt te experimenteren, gaande van ‘het voederen van de foto’s aan de slakken in de brievenbus’, het verscheuren – verknippen – bekrassen – beschilderen van de prints, tot het bewerken met lucifers, strijkijzer, ontstopproduct.

Het toeval krijgt een belangrijke rol. Het onverwachte wordt schepper.

Destructie wordt een deel van het creatieproces, als kans om een nieuw beeld, een ander verhaal te doen ontstaan. Het tactiele is belangrijk waarbij elk stuk uniek is.

Ik integreer ook nieuwe technieken, zoals AI, in mijn werk – niet in haar gepolijste vorm maar juist in haar imperfectie.

Destructie       en         Constructie

Uiteenvallen   en         Verbinden

De deeltjes      en         Het geheel

 

In ieder van ons zit een destructieve kracht, maar ook een vermogen tot verbinding, de kracht om telkens opnieuw op te staan en iets nieuws te creëren.

Is dat niet de essentie van het mens-zijn?

 

De ‘veelheid’ van het experiment was voor mij een essentieel onderdeel van het werk. Om het publiek uit te nodigen hiervan kennis te nemen werd bij de expo een performance gehouden (zie link naar video op mijn website).